บทที่457 เสียเงินไปฟรีๆ

หลังจากฉูเจ๋อหยางส่งเฉียวเจิ้นหลีกลับแล้ว เขาก็อารมณ์ดีขึ้น

เขาลงไปชั้นล่างเพื่อที่จะไปหารุ่ยรุ่ย

จากนั้นเขาก็เห็นแม่ผู้ซึ่งไม่เคยออกไปไหนเลยตั้งแต่มาถึงเมืองจิ่นอันกำลังคลอเคลียอยู่ใกล้รุ่ยรุ่ย เธอแต่งตัวราวกับว่ากำลังจะออกไปข้างนอกอย่างนั้น

ฉูเจ๋อหยางเลิกคิ้ว “พ่อจะมาหรือไง”

คุณนายฉูชำเลืองมองเขา “จะไปเจอเพื่อนเก่าที่แกไม่เคยรู้จัก ป้า!”

“อ๋อ” ฉูเจ๋อหยางไม่ได้รู้สึกสนใจ

เขาหันไปมองรุ่ยรุ่ย “พ่อจะพาไปตรวจข้างหลังสักหน่อย”

รุ่ยรุ่ยผงกศีรษะอย่างว่าง่าย สายตาเขาหมองหม่นลงอยู่ครู่หนึ่ง “พ่อครับ เมื่อไหร่แม่จะมารับผม”

คุณนายฉูเหลือบมองฉูเจ๋อหยาง คำถามนี้ช่วงนี้รุ่ยรุ่ยถามมาหลายรอบแล้ว

ฉูเจ๋อหยางตอบโดยสีหน้าไม่เปลี่ยน “เร็วๆนี้”

รุ่ยรุ่ยไม่พอใจเป็นอย่างมาก

เขาทำหน้ามุ่ยไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่

ฉูเจ๋อหยางฝืนยิ้ม ฝ่ามือใหญ่ลูบไปบนหัวรุ่ยรุ่ย ทันใดก็รู้สึกว่าพวกเขาสองพ่อลูกนั้นช่างน่าสงสารจัง!

ทั้งคู่ถูกผู้หญิงคนนั้นทอดทิ้งเอา

เหอเหอ

สำหรับเพื่อนเก่าของคุณนายฉูที่ไม่ได้เจอกันนานนั้น แม้ว่าไม่ได้เจอกันหลายปีแล้ว แต่ก็ยังสนิทสนมกันอยู่ แต่ว่ากว่าจะได้กลับมาเมืองจิ่นอันแต่ละครั้ง ก็ต้องได้พบปะสังสรรค์กันเสียหน่อย

คุณนายฉูอยู่ที่เมืองหลวงพบปะติดต่อกับคนมากมาย เพิ่มที่นี่อีกคนก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร

หลังจากที่เห็นหนานฉิงยืนอยู่ก้างกายคนคนนั้น นัยน์ตาคุณนายฉูก็เกิดการเปลี่ยนแปลง

“คุณป้า บังเอิญจัง ที่แท้ที่น้าจางบอกว่าพี่สาวที่แสนดีก็หมายถึงคุณป้านั่นเอง” หนานฉิงแสร้งทำเป็นประหลาดใจและพูดอย่างลื่นไหล

น้าจางนั่นก็ตามน้ำไปด้วยมองคนทั้งคู่ “ที่แท้เธอสองคนก็รู้จักกันเรอะนี่ ฉันแนะนำให้หน่อยก็แล้วกัน”

คุณนายฉูยิ้มยิ้ม น้ำเสียงไม่ร้อนไม่เย็น “เคยเจอคุณหนูหนานหลายครั้งแล้ว เธอมากับคุณหนูหนานเรอะ”

พูดแล้วเธอก็จ้องตาเป็นมัน

น้าจางนั่นก็ตื่นตระหนก สะดุ้งในทันที ตัวเองทำอะไรผิดรึเปล่า

เธอได้ยินมาว่าหนานฉิงจะตกแต่งกับครอบครัวอันมั่งคั่งเข้าเป็นลูกสะใภ้ของตระกูลฉู นั่นทำให้พอได้ยินว่าหนานฉิงมาหาถึงประตูบ้านเธอจึงกระตือรือร้นให้ความช่วยเหลือเต็มที่

ถึงแม้ว่าเธอกับคุณนายฉูก่อนหน้านี้หลายปีจะเป็นเพื่อนกัน แต่ว่าหลายปีผ่านไปแล้วก็รู้สึกถึงความห่างเหินกันอยู่บ้าง ยิ่งสถานภาพทางสังคมของสามีแต่ละคนก็แตกต่างกัน นั่นยิ่งทำให้ความคิดความอ่านแตกต่างกันอีกด้วย

ประจบประแจงตระกูลฉู ไม่มีปัญหา!

แต่เมื่อวันนี้เห็นท่าทีของคุณนายฉู น้าจางก็รู้สึกใจคอไม่ดี

“ที่ไหนล่ะ ฉันมาถึงเร็ว เดินเล่นอยู่แถวนี้แล้วบังเอิญเจอเสี่ยวชิง เด็กคนนี้โตมาทั้งสวยทั้งฉลาด คุยด้วยแล้วก็ถูกใจ จึงหยุดคุยกันจนมาถึงเดี๋ยวนี้” น้าจางอธิบาย

หนานฉิงขมวดคิ้ว อยู่ๆทำไมหล่อนถึงได้เปลี่ยนทิศซะ หว่างคิ้วเผยให้เห็นความตึงเครียด

เงินตั้งเยอะจะเสียไปฟรีๆหรือไง

เปลี่ยนทิศเก่งนักนะ!

กว่าหนานฉิงจะเจอคุณนายฉูได้ จะปล่อยให้ไปอย่างนี้ได้ยังไง

เธอทำราวกับว่าไม่เข้าใจที่น้าจางพูดเมื่อครู่ หนานฉิงยิ้มและพูดว่า “คุณป้าไม่ค่อยคุ้นเคยกับการเดินในห้างนี้ใช่มั๊ยคะ ที่นี่ถิ่นฉันเลย ฉันเป็นไกด์ให้คุณป้าได้นะคะ พวกคุณป้าอยากซื้ออะไรกันคะ”

“สาวๆเดินซื้อของ ช้อปปิ้งก็รู้สึกสนุก เห็นอะไรชอบใจซื้อก็ซื้อ ไม่ค่อยมีเป้าหมายอะไร หนูยังสาวมาเดินช้อปปิ้งกับป้าแก่ๆอย่างเรา เดินเข้าแต่ร้านเสื้อผ้าสำหรับผู้สูงอายุ จะทำเอาหนูเสียอารมณ์เปล่าๆ” คุณนายฉูพูดเช่นนั้น

รอยยิ้มบนหน้าหนานฉิงหุบแทบไม่ทัน เธอส่ายหัว “จะเป็นอย่างนั้นได้ยังไงคะ หนูเดินช้อปปิ้งกับแม่ออกจะบ่อย หนูมีประสบการณ์ คุณป้า…”

“ใช่แล้ว เสี่ยวชิง ป้านึกขึ้นมาได้ วันนี้แม่หนูน่าจะไปเล่นไพ่อยู่ที่สโมสรใกล้ๆนี่น่ะ หนูลองแวะไปดูหน่อยมั๊ย” นั่นทำให้น้าจางนั่นดูออก ว่าคุณนายฉูต้องการหาทางกำจัดเสี่ยวชิงไป

เธอจึงรีบเออออห่อหมก

ขนาดเธอประจบซะขนาดนี้ คนก็ยังทำท่าทีรังเกียจอยู่อีก

หนานฉิงเบ้ปาก จ้องทั้งสองอย่างอยู่สองนานก่อนจะพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นหนูไม่รบกวนคุณป้าทั้งสองแล้วล่ะค่ะ”

คราวนี้เธอลุกขึ้นหยิบกระเป๋าและเดินจากไป

เมื่อคุณนายฉูเห็นคนเดินจากไปแล้วเธอก็หรี่ตาและก้มลงจิบกาแฟ

น้าจางก็ยิ้มเจื่อนๆ

หนานฉิงเดินจากไปอย่างขุ่นเคือง รู้สึกเจ็บใจสุดๆ ในใจสาปแช่งหญิงชราไม่หยุดไม่หย่อน

ที่หน้าประตู ลิ่วเอ่อร์ยืนอยู่ข้างรถ เหลือบไปเห็นหนานฉิงเดินมาหน้ามู่ทู่ นัยน์ตาเขาก็เปล่งประกาย รีบเดินเข้าไปประชิดเธออย่างรวดเร็ว

“คุณหนู อารมณ์ไม่ดีหรอครับ” ลิ่วเอ่อร์พูด

หนานฉิงแค่ถลึงตาใส่เขาไปครั้งหนึ่ง

ลิ่วเอ่อร์หัวเราะเบาๆ อยู่ดีๆก็ไม่รู้ว่าไปเอาขนมที่ไหนโผล่ออกมา ในกล่องอันโปร่งใส ข้างในเป็นเค้กซึ่งน่ายั่วยวนใจยิ่งนัก

“เวลาอารมณ์ไม่ดีถ้าทานของหวานแล้วจะช่วยให้ดีขึ้น” ลิ่วเอ่อร์หัวเราะพร้อมพูด

ความฉุนเฉียวของหนานฉิงค่อยๆจางลงบ้างแล้ว

เธอมองไปยังคนที่ใบหน้ายิ้มแย้มด้วยสีหน้าเย็นชา หน้าตานอกจากจะดูไม่ได้แล้ว ก็ยังมีรอยแผลเป็นอันน่ากลัวอีก

แต่ทุกวันนี้ที่เธอต้องเสียใจกลับมาจากข้างนอก ก็มีแต่เขาเท่านั้นที่คอยปลอบประโลมใจ

ครู่หนึ่งที่หนานฉิงประทับใจลิ่วเอ่อร์อยู่ไม่น้อย

เธอยื่นมือออกไปรับเค้กมา ก่อนจะชูคอขึ้น “ครั้งนี้ช่างมันแล้วกัน คราวหน้าอย่าซื้อของแคลลอรี่สูงแบบนี้มาอีกล่ะ ทานแล้วอ้วนตายพอดี”

“ครับ ผมจะจำเอาไว้!” ลิ่วเออร์รับคำแต่โดยดี เขายื่นมือออกไปทำท่าเปิดทางเดินให้กับเธอ

หนานฉิงอยู่ก็ไม่อยากเดินไป

“กลับไปตอนนี้ก็ไม่มีอะไรทำ ฉันยังไม่อยากกลับบ้าน” หนานฉิงทำหน้าเบ้พร้อมส่ายหัว

ลิ่วเอ่อร์เลิกคิ้วคิดอยู่สักพัก “คุณหนูอยากจะเดินช้อปปิ้ง หรือว่าอยากจะไปหาอะไรทาน ถ้าหากว่าเข้าไปตอนนี้ ก็อาจจะไปเจอกับคุณนายฉูนะ”

สีหน้าหนานฉิงเปลี่ยนเป็นเย็นชาอีกครั้ง

ตอนนี้เธอไม่อยากได้ยินชื่อคุณนายฉูนั่นเป็นที่สุด

เพื่อที่จะหาทางเกาะคุณนายฉูช่วงนี้ เธอต้องใช้ความอดทนทั้งหมดที่มี แต่สุดท้ายแล้วก็ต้องพบกับความผิดหวัง

เกลียด!

หนานฉิงพ่นลมออกมา “ไปผับ!” ลิ่วเอ่อร์ตาเป็นประกายได้โอกาสแล้วโว้ย!ผับในตอนกลางวันมีไม่มาก แต่ก็ใช่ว่าไม่มีเลยขอแค่มีเงิน ผับใต้ดินชั้นสูง แต่ว่าก็หายไปเยอะแล้ว ลิ่วเอ่อร์ตามติดข้างหลังหนานฉิง ตามไปรับใช้เธอยังสโมสรชั้นสูงแห่งหนึ่ง แต่ชั้นใต้ดินกลับเป็นสถานที่ร้องเพลงและเต้นรำ ร่างกายพลิ้วส่ายอย่างบ้าคลั่ง ระดับแอลกอฮอลล์ในเลือดพลุ่งพล่านจนทำเอาเคลิบเคลิ้ม ทำเอาเธอลืมตนไปจนหมดสิ้น ลิ่วเอ่อร์นั่งอยู่ในบู๊ท มือกำแก้วเหล้าเอาไว้ สายตาจับจ้องไปยังหนานฉิงบนฟลอร์เต้นรำ เขาหัวเราะอยู่ในใจ นี่น่ะรึลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของท่านรองผู้อำนวยการหนาน โอ๊ะ! “คุณลิ่วเอ่อร์” ชายคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นที่ด้านข้างของลิ่วเอ่อร์ ลิ่วเอ่อร์เงยหน้าขึ้น สายตาสอดส่ายไปอย่างรวดเร็ว เขาเคยเห็น ชายคนนี้เป็นคนข้างกายของเสิ่นลั่ง หรือว่าสโมสรแห่งนี้ จะเป็นหนึ่งในธุรกิจภายใต้การดำเนินงานของตระกูลเสิ่น ลิ่วเอ่อร์ตามคนคนนั้นขึ้นไปด้านบนอย่างเงียบๆ โดยที่หนานฉิงไม่ทันได้สังเกตเห็นเลยสักนิด เธอยังคงเต้นรำอยู่กับหนุ่มๆรูปงามบนฟลอร์เต้นรำ

copy right hot novel pub